De kustlijn van Exo Mani en Mesa Mani, vanaf Kardhamyli (links) t/m de bergen in het uiterste zuiden. TERUG NAAR   BERICHTENPAGINA ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΗ - Επιλόγος De epiloog van mijn Manische Berichten van 2005 komt inderdaad erg laat, of zo je wilt,  ruim voor het volgende halve jaar dat ik weer naar de Mani ga. Het is dus inmiddels 2006 en ik ben ruim twee-en-een-halve maand terug, de spullen zijn uitgepakt en opgeborgen, de administratie van het geheel is afgewerkt en de 8 hektische maanden in Kardhamyli en Kalyves zijn geinventariseerd en min of meer verwerkt... En omdat vanaf midden juli ik geen bericht  meer kon sturen komt bij deze een verlaat en afsluitend bericht. . Eind juli werd dan eindelijk door de plaatselijke overheden (in Kalamata) het licht op groen gezet. Een ambtenares kwam samen met m'n architect Panagiotis Moudaneas de situatie ter plekke bekijken, en nadat ze konstateerde dat nog niet met de verbouwing was begonnen werd alles ok bevonden en meegedeeld  dat we alvast met voorbereidende werkzaamheden konden beginnen en dat begin augustus de officiele goedkeuring zou komen. Dus de koppen bij elkaar gestoken, Panagiotis, Mimi (Dimitrios Markeas, de aannemer) en ik, en een werkplan opgesteld. Eerste ding wat moest gebeuren was het wegbreken van de betonvloer in het souterrain en het maken van sleuven in de bodem (de rots dus!) voor de fundering. Dus moest een bodemexpert met pneumatische boorhamer gevonden worden wat gelukkig meteen lukte, Panagiotis (alweer een, niet Moudaneas maar een van die 2 miljoen andere Panagiotissen). Daarna bekisting maken voor fundering en zes kolommen, beton storten, bodem voorbereiden voor betonvloer en beton storten, bekisting maken voor vervolg van de kolommen, muur slopen van 60 cm. dik en bekisting maken voor plafond van het souterrain (tevens vloer van begane grond), beton storten, bekisting van zes kolommen maken en beton storten, keukendak slopen en frontmuur slopen en opnieuw zetten, plafond van begane grond (het platdak) slopen, bekisting maken voor keukendak, westbalkon en plafond van  begane grond en beton storten. Tegelijkertijd moeten water- en elektriciteitsleidingen in de bekisting gelegd worden en de afvoer van water en toilet aangelegd worden ter voorberereiding van wc, badkamer, keuken en apartement. Al met al een aardig klusje dus en als ik je zeg dat er bijna 60 m3 beton werd verwerkt en zo'n 6000 kg. betonijzer dan geeft dit een indruk van het klusje... De werkers van het eerste uur in diepe concentratie: v.l.n.r. Alekko (knecht van Panagiotis), Mimi Markeas,  Taolan (hulpje van Mimi) en Panigiotis  Daarnaast moest ik zorgen voor nieuwe kozijnen met ramen en louvre-deuren voor de keuken en de woonkamer, een demontabel kozijn voor het souterrain, deurkozijnen, renovatie van de poortdeuren aan de oostkant (rechts van Panagiotis op de foto hierboven), nieuwe poortdeuren voor de grote kypos (=tuin), in de rotsbodem leggen van de waterleiding, voorbereiden van en aanleg van de riolering en hopen andere klussen. Verderop vindt je een link naar het foto-overzichtje van HET WERK. Op papier ziet het er nogal eenvoudig uit maar na een dag werken bleek het verhaal al heel anders te worden. Onder de betonvloer zat op de meeste plaatsen meteen de rots die hier en daar uit stollingsgesteente (basalt) bestaat maar voor het grootste deel uit onder druk ontstaan gesteente, wat dus niet in duidelijke richtingen barst en dus is er niet door te komen. Resultaat, de mijnbouwploeg heeft er de volgende dag geen zin in, de daaropvolgende dag laat Alekko het afweten en z'n baas dus ook na een uurtje. Een week later proberen ze het weer eens maar de volgende dag is het alweer mis: op een naamfeest in de bergen blijkt Alekko op een vuist te zijn gelopen en Panagioti heeft hem naar huis moeten brengen en dan kun je de volgende dag natuurlijk niet werken. Kortom, dit werd een litanie waarbij ook Mimi diverse malen druk moest uitoefenen op de heren, want zolang hun werk niet klaar was konden Mimi en z'n hulpje ook niks doen. Zelfs mijn australo-griekse vriend Michael/Michalis moest er een paar maal aan te pas komen. Uiteindelijk heeft het souterrain drie weken tijd gekost, zelfs boren en met stalen wiggen werken was in een paar gevallen zonder resultaat en dus moest er zelfs 2x dynamiet aan te pas komen. Eind augustus is dan de fundering gestort en een paar dagen later de  Het begin is gemaakt, fundering en kolommen zijn er, de eerste leidingen liggen ook en de vloer kan gestort worden. vloer en kan Mimi er eens keihard tegenaan.... Van alle kanten, in Kardhamyli, Kalyvesen Kalamata krijg ik regelmatig het advies "Σιγά σιγά Κίμον" ("siga siga Kimon"),  "rustig aan Akim" dat is het stopwoord in de Mani waar men niet bij de dag leeft maar eerder bij het uur. Uiteraard is dit ook Mimi's stopwoord samen met "μετά" (meta - de griekse pendant van het spaans/latijns-amerikaanse "manana") en "δεν πειράζει" ("den birazie") wat hier in Brabant vertaald wordt met "deh moakt niej uht"... De plotselinge bouwaktiviteit heeft overigens ook positieve gevolgen. Behalve dat er iets gebeurd en dus iets te zien valt in Kalyves, zijn sommige grieken ook op hun pik getrapt (typisch griekse reaksie, je moet niet denken dat jij dat alleen maar kan, IK kan dat ook) en beginnen kleine en grotere renovatietjes te verzinnen. Zo ook mijn 87-jarige buurman in de zomermaanden, Petros Valachea. Ineens wordt de plaats van zijn dochters' huis opgeruimd, betegeld en van een gedeeltelijk geimproviseerd en gedeeltelijk echt hek voorzien. Zelf loopt hij met kruiwagens te sjouwen of hij net 20 is, maar gelukkig duurt dit maar een paar uur en dan vindt je hem als op onderstaande foto: "Als je maar weet dat ik kaai-en-kaaihard ben!!" mijn buurman neemt even een korte pauze... En zo resulteert het oorverdovend lawaai van Panagiotis' afbouwhamer in nog twee opdrachten in Kalyves. De augustusmaand werd zo een enorm zware maand. Meestal lukte het om het weekend vrij te houden om samen met Betty iets te ondernemen, soms alleen de zondag. Een schitterende tocht maakten we naar een oud piratennest in de bergen ver naar het zuiden, Kivelia, en heel bizonder was de tocht naar het verlaten klooster, op het praktisch onbewoonde schiereiland van Kitries ten noordwesten van ons, onder het gehucht Kallianeika. Ik had het een paar maanden tevoren ontdekt en het leek me een aardig idee het Bet en Michael, die ook meereed, te laten zien. Tot onze verbazing stond de poort open en toen we naar binnenliepen bleken er een paar vrouwen bezig te zijn met schoonmaken en opruimen. Het verlaten klooster heet Moni Profitis Ilias Rousaki en het bleek dat de dag ervoor de naamdag van de Profeet Elias was en er een groot feest was geweest. Na nauwelijks aandringen werd ons het hele klooster geshowd, inclusief de schitterend beschilderde kerk. En toen ook nog bleek dat een van de dames een nicht van Michael was werden we ruim voorzien van feestbrood en vruchten en werden we uitgenodigd voor het feest volgend jaar. Hier links zie je een montagefoto van het schip van de kerk, helaas is het middelste deel wat onscherp maar het geeft wel  een goed beeld van de fraaie fresco's die praktisch niemand ooit te zien krijgt, want het klooster is bijna altijd gesloten. We waren dan ook alle drie erg opgetogen over dit bizondere bezoek. . Begin september hadden we in Kardhamyli een typische zomerse 'thunderstorm'. De hele dag bulderend onweer en Nicky totaal paranoia in de 'doulapa' (=grote muurkast van vloer tot plafond) in de grote kamer. Ik had uit Nederland speciaal voor dit soort gelegenheden een Belkin-stekkerblok meegenomen dat piekbelastingen op het net zou moeten neutraliseren. Het mocht echter niet baten, m'n laptop die standby stond werd vermoedelijk toch geraakt, in ieder geval vanaf dat moment deed het ingebouwde modem het niet meer en kon ik dus niet meer het Internet op. Erg beroerd voor alle financiele zaken, vanaf nu dus voor elk wissewasje naar het Internetcafe van Sophia en dus ook geen Manische Berichten meer - als ik daar al de tijd voor had.    De septembermaand verloopt verder zonder al te veel problemen. Mimi en Taolan timmeren hun sprokkelhout bij- en inelkaar tot een bekisting voor het plafond van het souterrain, terwijl Alleko de zware tussenmuur aan het eind van de woonkamer en het platdak intussen sloopt. Eind september wordt dan beton gestort door het betonbedrijf. Petros Valachea heeft toestemming gegeven de betonpomp op zijn terrein te plaatsen (pal achter onze keukenmuur) en met een speling van hooguit een centimeter links en rechts van de pompwagen kan hij net door het nauwe straatje achter ons bij het terrein van Valachea komen. Onder kritische blikken en veel kommentaar van Valachea en Lelea, zoals het de beste stuurlui betaamt, gaat de operatie van start.    De volgende stap is dan de sloop van het keukendak, het deel van de buitenmuren dat met betongasblokken is opgemetseld en nagenoeg de hele voorgevel. De hoogte van keukendeuren en - raam moet dezelfde worden als in het huis het geval is en de buitenmuren moeten op dezelfde hoogte komen als de buitenmuren van het huis, en op dezelfde manier worden gebouwd en afgewerkt. Dit gebeurt in het laatste deel van september en begin oktober, daarna wordt de bekisting voor de kolommen in het huis en de bekisting voor het platdak, c.q. plafond van begane grond of vloer van het apartement gemaakt. . Nicky is gaandeweg verandert in een echte mediterane hond. 's Ochtends vroeg maken we een ommetje in Oud-Kardamyli of in de olijfgaarden van Kalyves en is ze een-en-al actie, daarna begint meteen haar siesta en duurt tot aan de avond, waarna de activiteit snel toeneemt en het duidelijk is dat deze hond echt een nachtdier is.   Hierboven drie foto's met Nick; links ruikt ze wild als we over een richel langs de Viroskloof lopen, midden wandelt ze met Betty door een straatje in het voormalige roversnest Kivelia en rechts proboort ze een podiki (boomrat) te verschalken.    Mijn werkzaamheden bestaan uit veel houtbewerking maar ook veel sjouw- en sloopwerk. Daarnaast moet er materiaal aangeschaft worden en van alles georganiseerd worden. Mijn gebrekkige grieks maakt het daarbij vaak behoorlijk lastig en als grieken hier al engels spreken dan heeft het vaak hetzelfde niveau als mijn grieks. Het wordt al helemaal lastig wanneer je zaken zoekt die in Nederland doodnormaal zijn maar in Griekenland gewoon niet blijken te bestaan, of systemen die ineens geheel anders blijken te zijn. Een enkel voorbeeld. Voorbeeld 1, in het souterrain moet een heel-steens muur met spauw gemetseld worden  tussen studio en provisiekamer. In Nederland doen we dat met muur- en spauwankers maar in Griekenland -in ieder geval in de Mani- bestaan die niet en Mimi begreep ook niet waar ik het over had. Dus maak je die dan zelf en wordt vervolgens beloond met open monden van verbazing...Voorbeeld 2, het waterleidingsysteem is in Griekenland een stuk meer bij de tijd dan bij ons in Nederland. Koperen buizen zijn eigenlijk niet langer toegestaan vanwege koper-ionen in het water en de schadelijke gevolgen daarvan maar natuurlijk is het ook niet 't beste systeem in een aardbevingsgevoelig gebied. Hier gebruikt men flexibele geribbelde pvc-buis die als mantel dient voor een flexibele hard-pvc buis. Die is dus altijd uitwisselbaar, indien nodig. Het koppelen is dan wat ingewikkelder en gebeurd m.b.v. messing koppelstukken en klemkoppelingen. Voorbeeld 3, hier in de Mani doen we eerst al het betonwerk en als alles klaar is (ook de muren) gaan we er eens over nadenken waar we de leidingen gaan leggen. Toen ik tegen Mimi zei dat de toplagen op de betonvloeren 1 a 2 cm. zouden worden was de reaksie meteen dan ook "ochie!" -nee- dat wordt 7 cm Kimon! Aanvankelijk snapte ik daar niks van, maar gaandeweg werd het me duidelijk, als je er al die dikke mantels van de waterleiding (4 cm. dik) mee moet wegmoffelen, ja dan kom je gauw aan een toplaag van 7 cm. Bovendien heeft de elektrologos dan ook weken werk met boren en hakken en pikt dan ook een aardig graantje mee... Het werd dan ook grote ruzie toen ik, voor het beton van de souterrainvloer gestort werd, LEIDINGEN IN DE BEKISTING wou leggen, dat was vloeken in de kerk!!! Ja, en als je dan bedenkt dat in het platdak talloze elektriciteitsleidingen, afvoerleidingen, koud- en warmwaterleidingen en riolering door mij zijn gelegd, dan begrijp je dat mijn werkploeg een hele scholing heeft meegemaakt. Ze beginnen nu dan ook te snappen dat dit weken tijdwinst oplevert, alleen krijgen ze zoiets zelf niet uitgedacht en op zijn plek en snappen niet hoe het mogelijk is dat leidingen tot op de centimeter nauwkeurig blijken te liggen, wanneer naderhand muren gemetseld worden. Het enige punt is inderdaad dat je exakt plant en vastlegt wat er is gedaan en waar, en dat is wel een hoop werk wat van te voren gedaan moet worden. Hieronder een paar plaatjes: Een extra probleem wat opgelost moest worden voor het beton gestort werd betrof het waterleidingsysteem zoals het nu wordt gerealiseerd en de voorbereiding voor de optimale oplossing die in de toekomst moet komen, en heeft twee aspekten nl. het koudwatersysteem en het warmwatersysteem. Nu komt de aanvoer vanuit het souterrain in een soort schakelkast in de hal (zie linkse foto hierboven) van waaruit leidingen gaan naar badkamer, keuken en apartement. Over een paar jaar wanneer het apartement zijn voltooiing nadert komt onder het dak van het apartement een container van 1000 liter, van waaruit de distributie gaat naar apartement, keuken en badkamer. Dit moet nu al voorbereid worden en via een schakeloptie mogelijk zijn. Het warmwatersysteem staat los hiervan. Nu komen er boilers in badkamer en keuken, maar wanneer het dak op het apartement klaar is komt een zonnekollektor met container op het dak van waaruit apartement, keuken en badkamer bediend worden. Ook dit moet nu voorbereid worden en via een schakeloptie mogelijk zijn. Een en ander was een grote puzzel en heeft de nodige hoofdpijn gekost, maar spaart een werkploeg uit die hier misschien wel meer dan vijf weken aan had willen sleutelen en dus een enorme besparing op het budget! . De laatste loodjes waren het zwaarst. Oktober begon koel met af en toe een bui maar halverwege kwam Betty en was het weer uitstekend, zij het dat de nachten voor griekse begrippen vaak erg koud waren. Hoogtepunt voor Bet en mij was het naamfeest van de heilige Dimitrios dat op 26 oktober is. Op een paar kilometer ligt het bergdorp Agios Dimitrios en ligt vlakbij de hoogste top, de Profeet Elias. Maar dat betekent wel een paar uur rijden met een enorme omweg en is een hier en daar een bloedstollende trip. .Het rode rechthoekje hierboven rechts, zie je hieronder uitvergroot. Op zondag de 23ste werd het feest in Ag.Dimitrios georganiseerd, de laatste vakantiedag van Betty en dus konden we Nikos en ook Mimi beloven er bij te zijn. Het was ongelooflijk om boven, op 1600 m. hoogte, bij de kapel aan te komen en te ontdekken dat er een paarhonderd mensen met dikke jassen aan allemaal gezellig bij elkaar in de open lucht zitten te eten, keiharde griekse life-muziek zo vals als iets, maar er werd op gedanst en de sfeer was enorm. Mimi deed de "kantina" en was al een dag bezig geweest met koken, geit met pasta, en voor we goed en wel zaten kregen we een bord in de handen en een bekertje wijn en werd er van veel kanten geknikt en gezwaaid, veel bekenden en mensen uit Khardamyli, Petrovouni, Proastio en Exochori. Betty werd al snel door de oude Nikos ontvoerd naar de kapel en mocht daar alles zien, ook de (heilige?) bron die daar zit en kort daarna was er ook Maria, de vrouw van Nikos, die ons bezweerde mee te gaan naar hun eigen berghut. Dat moest en zou dus gebeuren en trots werd ons de berghut getoont en werden we onthaald op καφέ ελλινικό en γλυκό  (glikoh, gebak). Na nog een bezoek aan de buurman ten zuid-westen van Nikos (het bovenste van de twee grote huizen naast de windroos in bovenste foto) waar we uitgebreid moesten eten en tot onze verbazing ook de Albanese bouwploeg van m'n benedenbuurman Stavros aantroffen hebben we op ons gemak de adembenemende afdaling naar Kardhamyli gemaakt.   Nr.12: de hut van Nikos en Maria Petreas                                    Vasiliki-Forest, vlakbij de Prof.Ilias (rechts van het midden) De volgende 'morgen' Betty naar de bus in Kalamata gebracht, vertrektijd naar Athina 04.50 uur....Een verrassing: er staat een contingent nederlanders, bestaande uit Walter en Bart Kerkhofs (met vrouw/vriendin), Frederik 'Chopin' Felix en Bibi van der Vaart die met z'n allen drie weken lang hadden geklust in het huis van m'n ouwe akademie-gabber Walter, alias 'den Wout', in Kato-Verga vlakbij Kalamata. Alleen naar huis en nog een goeie maand te gaan. Het is dan ineens erg eenzaam in de toren, de zwaarste opgave staat voor de deur: het nieuwe platdak van keuken en (voorlopig ook) van het huis. Mimi en Taoulan hebben inmiddels de voorgevel van de keuken en het keukendak gesloopt en zijn begonnen met de nieuwe voorgevel van de keuken. Raam en deuren moeten op dezelfde hoogte komen als ramen en deuren van het woonhuis en de voorgevel moet dezelfde hoogte krijgen als de buitenmuur van het woonhuis. De mijnbouwploeg wordt nog een keer besteld om een stenen bank weg te hakken en de kolommen voor te bereiden. Zoals ik vermoedde zit er uitsluitend rots onder de stenen bank en moet er uiteindelijk weer dynamiet aan te pas komen, waarbij meteen de linkerkant van de rustieke steenoven ook maar wordt meegenomen (o, wou je die bewaren?...). Nu kan ook in de keuken de bekisting voor plafond en kolommen worden gemaakt en nadert de voltooiing. Alleen blijkt Mimi een probleem te hebben waar ik geen chocola van kan maken en dus besluiten we tot een gesprek 's avonds met Michael als tolk. Het probleem van Mimi blijkt te gaan over het IKA, een semie-overheidsinstelling die belast is met de inning van de sociale premies voor betonwerkers, schilders, stucadoors en tegelzetters. Die premie moet door ons dus opgehoest worden en is door het IKA op vele duizenden euro's begroot. Of ik een lijst had gekregen van Moudaneas (de architekt) met een dagenplanning voor de verschillende beroepsgroepen??? Nee dus, dat was geheel nieuws voor me. Mimi voorzag grote problemen met het IKA m.b.t. het tijdig aanmelden van het starten en beeindigen van het betonwerk en vreesde grote boetes hem en mij opgelegd te krijgen. Dus ga ik de volgende dag naar Moudaneas in Kalamata, om te ontdekken dat de situatie nog ingewikkelder is als door Mimi geschetst. Ik blijk namelijk niet met 1 maar met 2 bouwwerken bezig te zijn. Het eerste betreft het inwendige betonskelet met vloeren van huis en keuken en is begroot op 29 mandagen (incl. stuckwerk, tegels, schilderwerk en water en elektra), waarvan 21 voor het betonwerk. Het 2de bouwwerk is het appartement en is begroot op zo'n 86 mandagen. De premieafdracht kan door Moudaneas worden geregeld, net zoals het invullen van de werkstaten, bovendien blijkt de zaak niet aangemeld hoeven te worden en kan onderbroken worden naar believen. En omdat de bodem van de schatkist zichtbaar begint te worden besluit ik in overleg met Moudaneas bouwwerk nr.2 voorlopig uit te stellen tot 2006 of 2007. Dat betekend dat slechts voor 21 betondagen afdracht hoeft plaats te vinden waarmee de schade voor het moment is te overzien. Inmiddels is het betonijzer al op z'n plaats en zijn alle leidingen door mij gelegd, heeft Panagiotis (Moudaneas) na een paar korrekties toestemming voor het storten gegeven en is het beton besteld voor de 13de november. Zondag de 13de is Mimi mooi op tijd met 'n tweede Albanees en monter deelt hij mij mee de volgende dag meteen verder te gaan met de bekisting voor het apartement. Dus vertel ik hem dat de plannen gewijzigd zijn, dat nu alleen nog de bekisting voor de trap en de aansluiting van het oude dak (boven de slaapkamer) op het nieuwe platdak gemaakt moet worden en zeg hem dat het apartement eerst in 2007 of 2008 gaat gebouwd worden in verband met de financieen. Z'n reaktie is een enorme scheldkanonnade aan het adres van die "malaka"-architekt van mij en dus probeer ik 't hem nog een keer uit te leggen. Het lijkt te helpen en snel daarna is er het beton en gaat het werk verder. Tot m'n verbazing is om half drie het werk helemaal klaar, 25 m3 beton ligt op zijn plaats! Mimi roept πάμε (we gaan) en ik zeg αύριο Μίμι  (tot morgen Mimi). Er komt geen antwoord en als ik nog 'n keer 'tot morgen' zeg, is de reaktie simpelweg 'nee'! Volgt een diskussie van een half uur met als resultaat dat het enige werk dat nog gedaan wordt het weghalen van het bekistingshout is, woensdag over een week, en na nog meer diskussie wordt toegezegd om vrijdag de aansluiting van 't oude dak te maken. In de laatste 2 weken heb ik dus nog een berg werk te verzetten, de muur tussen studio en provisiekamer moet afgemaakt worden, de wanden in de studio moeten met de pneumatische hamer gevlakt worden en vervolgens waterdicht gemaakt worden. Vrijdagmorgen wacht ik op Mimi, maar zoals ik al min of meer vermoedde komt-ie niet opdagen, ergo, zelf het dak op in plaats van in 't souterrain te werken en dus gaan de laatste drie geplande werkdagen hieraan op. Ik ga dus in de problemen komen want er is teveel achterstand met het werk in het souterrain, woensdag moet er verhuisd worden van de toren in Kardhamyli naar Kalyves -als het bekistingshout tenminste weg is- en donderdag moet alle gereedschap ingepakt en in de aanhangwagen en vrijdagmorgen naar huis... Maar voordat het zover is moet eerst de elektriciteit en telefoon worden geregeld (in Kalamata), het water (in Kardhamyli) en de rekeningen (beton in Stavropigio, materialen in Kabos, huur en telefoon en post in Kardhamyli) betaald worden. De Viros-rivier blijkt ineens te bestaan, een bulderende alles meesleurende modderstroom! Zondagavond begint het te regenen en gaandeweg verandert het in noodweer. Ook de volgende dag en de dinsdag, woensdag en donderdag komt het water bij bakken uit de lucht. Als ik in de toren ben hoor ik een nieuw geluid, niet meer de branding maar het geluid van een kolonne 20-tons trucks is dag en nacht aanwezig... Woensdagmorgen naar Kalyves, Mimi zal het bekistingshout opruimen maar waar ik al bang voor was: geen Mimi!! Dus naar zijn bouwplaats gereden en ja hoor, meneer was aan z'n eigen huis aan 't rommelen. Na hem aan zijn afspraak te hebben herinnerd kwam hij met het smoesje dat dat voorlopig nog lang niet kon gebeuren, het beton zou het niet kunnen hebben volgens mijn architekt... Meteen dus Moudaneas gebeld, de situatie uitgelegd en vervolgens de telefoon aan Mimi gegeven. Resultaat, Mimi komt de volgende dag en ik wijs hem dus op het feit dat hij niet kwam opdagen voor de dakreparatie, dat hij me zwaar in de problemen hiermee heeft gebracht en dat hij nu nog precies 1 dag heeft voor het afbreken en verwijderen van de bekisting van platdak, balkon en keukendak. Geen probleem, zegt hij, het komt allemaal in orde... Als ik terugrij naar Kardhamyli staat op de brug over de rivierbedding de "sjieke dame" (een bekende persoonlijkheid in K.) naar de bedding te kijken, en zie ik ineens een volkomen nieuw beeld: de Viros-rivier blijkt te bestaan als een bulderende modderstroom! Dus auto aan de kant en bovenstaand panorama geschoten, dit is dus de veroorzaker van dat konstante loeiende geluid! Donderdagmorgen komt Mimi inderdaad met Taoulan en als ik een opmerking maak over de grootte van de werkploeg krijg ik de verzekering dat het allemaal in orde komt. Dat blijkt wanneer ik tussen de middag even naar Kardhamyli rijdt. Als ik terug kom blijken de vogels gevlogen, de bekisting in het woonhuis is inderdaad afgebroken maar de hele ruimte ligt er vol mee en het is bijna onmogelijk er door te komen, laat staan dat ik er m'n spullen uit de toren kan neerzetten. Terug in Kardhamyli meteen Mimi gebeld en gevraagd naar de Plateia (het dorpsplein met cafe/terras met dezelfde naam) te komen om de zaak uit te praten en dat gebeurt dan 's avonds. Maak hem duidelijk dat ik zwaar teleurgesteld ben over de gang van zaken en dat hij de volgende morgen vanaf 7 uur z'n spullen kan ophalen en dat om 9 uur de boel op slot gaat. De rest kan hij dan in april volgend jaar komen halen... Ik krijg de verzekering dat het allemaal in orde komt. Vrijdagmorgen, de dag van mijn vertrek naar Nederland, blijkt er een rivier bij te zijn gekomen. Door de kleine vallei naast de toren buldert nu ook een bergstroom en als ik het pad afrijdt wordt me de pas afgesneden, de rest van de weg is 'n onbegaanbare modderstroom en bovendien ook nog geblokkeerd door een grote boom die dwars over de ondergelopen weg ligt. Dus terug in z'n achteruit omhoog en via het kleine voetgangersbruggetje tegenover de toren door Oud-Kardhamyli naar Kalyves. Geen Mimi... Het souterrain, waar ik de vorige dag alle spullen uit de toren geimproviseerd had neergezet (op pallets), staat blank ook dat nog!!! Dus alles naar boven verhuizen en klimmend over de hout-barricade opnieuw in de slaapkamer ingepakt. Om kwart voor negen verschijnen twee onbekende Albanezen met de vraag of de "Mastera" er is. Nee, die is er dus niet, waarop ze Mimi bellen met de vraag wat de bedoeling is. Daarna vragen ze mij wat er moet gebeuren en zeg ik ze de houtbarricade als de wiedeweerga naar buiten op de plaats te gooien omdat ik het huis ga afsluiten. Om kwart over negen komt Mimi met z'n knechtje aangekeuteld en om tien uur is het woonhuis althans leeg. Dus als de weerlicht naar Kardhamyli, alle resterende spullen in de auto gepakt, toren afgesloten en als een raket naar Kalyves om de aanhangwagen in te pakken. De Albanezen en Mimi nemen de planken en balken nagenoeg een voor een, alsof het goudstaven zijn, naar de Transporter van Mimi, mij heerlijk voor de voeten lopend. Als ik klaar ben spreek ik met Mimi af om elf uur op de Plateia af te rekenen. Het bedrag blijkt groter dan verwacht dus moet ik bij de bank geld uit de muur halen. Geldautomaat defekt... Terug naar Mimi op de Plateia, met het knechtje naar Stoupa (15 km zuidelijker) waar ook een bank is. Op twee plaatsen blijkt de weg weggespoeld maar uiteindelijk zijn we om 12 uur weer op de Plateia en heeft Mimi z'n geld. Daarna laatste zaken in Kardhamyli regelen en afscheid nemen van Nikos & Maria Petreas, Sophia Skreta, Takis Gypolitos en Eleni & Ilias Dimitreas en naar Kalyves om de gepakte aanhangwagen op te pikken. Daar aangekomen blijkt Mimi klaar met de houtstapel en wordt het huis door mij hermetisch afgesloten. Taoulan vraagt nog hoelaat ik bij de boot in Patras moet zijn en ik zeg 'om 4 uur', het is 1 uur... Of ik dacht dat ik dat zou halen (300 km door de bergen)?, waarop ik zeg dat we wel zullen zien en als antwoord gaan meteen alle sluizen van de hemel weer open, roep tegen Mimi en Taoulan άδιος, spring in de auto en scheur weg. . Met de vlam in de pijp en tegen de 140 km/u naar Patras gestoven en inderdaad, net voor vijf uur bij de boot en dus toch nog op tijd. De rest van de tocht liep net zo eenvoudig als m'n vertrek uit Kardhamyli, sneeuwstormen en chaos in de Po-vlakte tussen Modena en Parma, na het binnenrijden in Duitsland op zondagmorgen 8 uur meteen op de bon geslingerd door een in hinderlaag liggende politiepatrouille (wegens passeren van medeweggebruikers) en vervolgens tussen Bonn en Venlo weer sneeuwstormen en ijswegen. Kortom, een leuke tocht naar huis waar ik zondagnamiddag om een uur of vijf aankwam. . In april (de 15de vertrek ik weer) zullen we zien hoe de boel er bij ligt. Ik heb dan anderhalve week om het souterrain waterdicht te maken en er een leefbaar woonkwartier van te maken zodat het een beetje gezellig is als Betty komt op de 29ste. We zijn dan een week samen en daarna ga ik op m'n eentje verder met de reconstructie. Afwerken van slaapkamer, badkamer en keuken op de begane grond en daarna het souterrain en misschien komen we nog verder... Dat Mimi voorlopig in het stuk niet meer voorkomt hoeft natuurlijk geen verdere toelichting. Gelukkig is er geen tijdsdruk meer, we zien wel hoe ver we in dit jaar komen en misschien is het plaatje hieronder de situatie in november... Hiermee is het verhaal, in grote lijnen, zo ongeveer verteld. Rest me nog een paar praktische zaken. Met Nikos Petreas is afgesproken dat ik het nummer van de vaste telefoon kan meenemen naar Kalyves (zie in de kop boven dit epistel) en dit zou wel eens een paar weken kunnen duren voor het is aangesloten. Mijn griekse mobiele nummer vindt je ook bovenaan dit bericht, alleen is de ontvangst vaak heel slecht en moet ik er voor op het platdak klimmen. Ons nieuwe postadres is:                  BETTY & AKIM HEIJDENRIJK-VAN BERKEL,                                      HOUSE OF THE RABBIT-DOG,                                      24022 KALYVES-KARDHAMYLI,                                   MESSINIAS     GREECE Zo gauw de vaste telefoon is aangesloten ben ik per e-mail weer bereikbaar op het adres van de griekse provider (zie kop van dit bericht). . ΤΟ ΈΡΓΟ HET WERK Als toegift vindt je hierboven  een link naar een foto-database, een aantal zgn. thumbnails met onderschrift. Ze zijn allemaal aanklikbaar en laten de foto in het groot zien. Wil je van de grote foto terug naar de database (of van de database naar dit bericht), klik dan met de RECHTERMUISTOETS naast/op die foto en klik in het menu dat verschijnt op "VORIGE/BACK", of klik op de VORIGE/BACK-toets in je menubalk bovenaan. Άδιος!!!,                                                                    ο Ακίμον, η Μπέτη και η Νίκη.                                              TERUG NAAR Tilburg, 28 Februari 2006                                                                                  BERICHTENPAGINA ένα έργο του ακίμον γράφικες - κάλυβεσ καρδαμύλη (ελλάδα)