TERUG NAAR  BERICHTENPAGINA. ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ - 2 Dit bericht begint met Nicky, in de eerste week geschoten op het marktplein van Areópoli. Nog nauwelijks bekomen van de stress van de tocht en nog niet bewust van wat nog gaat komen, geniet ze van de zon. Voor Nick was de tocht erg stressig. Ze was toch al geen liefhebster van de schokkende en bonkige Frontera en nu dus 24 uur achterin gepropt bovenop de bagage, bagage links, rechts, voor en boven d'r hoofd zelfs. Net voldoende om te liggen. Op de foto is dit aangegeven: Om de paar uur mocht ze dan net als wij even de benen strekken om vervolgens er weer ingetild te worden. En dan wordt de auto na 24 uur rijden op andere wagen gereden onder een hoek van meer dan 30o en wat er dan met je als hond gebeurd is met geen pen te beschrijven (zie volgen- de foto): . . . Nou, dat heeft Nick dus vier keer mee mo- gen maken en toen we dan eindelijk aan boord waren en uitstapten was de hond zo gestresst dat ze geen tijd had om van de stalen vloer en het trillen van de  scheepsmotor panisch te worden. Het lopen door de gangen en ruimten vond ze toch nogal eng, aan dek viel het mee en in de hut was ze op haar gemak en kwam amper haar mand uit. Aan boord hetzelfde tweeslachtige gedrag door het personeel als ik hier in de Mani van de bevolking ervaar, óf men is heel aardig óf men is onvriendelijk en openlijk agressief. Was er aangekondigd dat de hond in een kooi en gemuilkorfd op dek moest verblijven, werden we tot onze verassing door een personeelslid naar de hut gebracht met de mededeling dat de hond in de hut kon blijven omdat de andere twee bedden toch onbezet bleven. Of we alleen niet al te veel met de hond door de gangen en ruimten wilden lopen...   Vervolgens loop je met je hond een uur later richting naar buiten, begint er een ander personeelslid hysterisch te brullen dat die hond er uit moet... . In Patra de volgende morgen stond een carrier al klaar en nog twee keer maakte Nick een proeflancering mee en toen 's middags de auto gemaakt was en bij ons (Tjark en mij) de stress weg was werd Nick zichtbaar rustiger. De eerste vier á vijf dagen heeft Nick slecht gegeten en dat is ook niet zo verwonderlijk in zo'n kompleet nieuwe omgeving, bovendien bijna iedere dag weer een tocht gemaakt, soms lang en soms wat korter. Vrijdags zijn we naar Kostas gewandeld, de eigenaar van het apartement waar we de eerste drie jaren bivakkeerden. Ik zal het even laten zien: Even een babbeltje en een afspraak met hem gemaakt en vervolgens van daaruit de weg omhoog naar Petrovoúni genomen. Na zo'n 800 meter kom je dan bij het wandelpad naar boven. Bij Petrovoúni het wandelpad naar Aghía Sophía genomen, daar rondgekeken en vervolgens de afdaling naar Kardamýli. En dan blijkt dat de hond loopt te trekkebenen. Thuis naar gekeken en ja hoor, een grote glassplinter uit haar teenzool gehaald. Volgende dag kan Nick nauwelijks lopen en dus holderdebolder naar Kalamáta gereden in de hoop nog op tijd bij de dierenarts te zijn. Met een lepeltje door de voetzool heen en roeren maar... Maar dat was even dus buiten de waard (nou ja, Nicky dan) gerekend, want die sprong kreisend als in een tekenfilm van de behandeltafel nagenoeg boven op m'n hoofd!! Dus de hond platgespoten. Wond verder opengeknipt en terwijl ik de hond en Tjark het met-lamp-ingebouwde-vergrootglas vasthield, lepelde Evángelos alle troep onder de voetzool weg. Daarna de poot ingepakt en vervolgens met alle tijd van de wereld anderhalf uur met ons zitten praten. Voornamelijk over wat de hond hier allemaal te wachten staat.... Nou dat is niet mis! Een deel van de bevolking zit er helemaal niet mee om doodleuk je hond af te schieten of gif te voeren. Dan is de meimaand de volgende dreiging. De meimaand is de slangenmaand. Die diertjes komen dan uit het ei en warmen zich nog op in het lange gras en een lange snuit, daar wordt onverbiddelijk in gebeten waardoor je hond dan stikt of je moet als een haas aan cortizone zien te komen. Is de slang in kwestie een ï÷éÜ(ochiá, een adderachtige) dan kun je het helemaal vergeten en is de hond binnen vijf minuten dood. Gelukkig zijn de ï÷éÜ maar 5% van de slangenbevolking, maar helaas komen ze juist in de Mani veel voor. Nou, en als je net denkt dat je het ergste nu wel gehad hebt dan zit je helemaal fout, want er zijn ook nog kleine enge diertjes, de bloedparasieten, die vooral in de Mani erg actief zijn en waarvan de Ëåéóìáíéþóç(Leishmaniasis) de ergste is. Waarmee ik m'n hondje beschermde? O Defendog, nouja dat beschermd voor 80% tegen Leishmaniasis. Gelukkig is er net een nieuw preparaat van de firma Bayer (die schijnt hier een monopoliepositie te hebben waar het chemische preparaten betreft) dat Advantix Spot-on äéÜëõìá heet en dus maar meteen aangeschaft. En dus met een ingezwachtelde hond, een boel wijzer maar niet vrolijker terug naar Kardamýli. . Inmiddels zijn we al vier keer voor de wond terug gegaan naar Evángelos. Steeds lijkt het te genezen en dan is het weer mis, de hond hinkt en uit de wond komt vocht. Inmiddels spray voor harde voetzolen gekocht en zelfs een schoen voor de hond. Het beste recept: "gewoon veertien dagen binnen blijven!". Maar al een maand komt de hond nergens, 's ochtends en 's avonds een rondje voor de dagelijkse behoeften en dat is het. En dan ben je jachthond van je vak en mag je helemaal niks... Nou gelukkig zat hier dus een heuse rat en nadat ik hem uit de kast had gejaagd waarie in zat, leefde hij nog 2 seconden en was toen vermorzeld tussen Nick d'r kaken. . Begin mei kwam Betty, met de opgespaarde dagen had ze 2 weken vakantie en zag met eigen ogen hoe mooi het voorjaar in de barre Mani is. Alles is groen, alles bloeit en alles geurt dat het een lust is. Een van de mooiste historische sites: Oud Messini in bloei Met Tjark was ik al in Oud Messíni en het was er schitterend. Behalve dat er ongelooflijk veel te zien is en de restauraties nog steeds in volle gang zijn was de bloemenpracht er overdonderend, zoals je hierboven kunt zien. Nu met Betty erheen. Uitgestapt en zonder na te denken Nick van de lijn gedaan. Hond loopt naar een struik en begint wat te eten en ineens weet ik het weer. PAS OP!!! Hond teruggeblaft en aan de riem en opletten. Paar minuten later begint ze te kotsen, gal, en pal daarna diarrhee. Ze gaat gedecideerd terug naar de auto, maar gaandeweg wordt het lopen moeilijker en de hond begint te trillen. Het wordt ons duidelijk de hond is helemaal niet ok. Ze had voor dit begon ineens met een poot getrokken en een sprongetje gemaakt, toch een slang?? Wij in de auto en de hond begeeft het... Betty kruipt achterin bij de hond en probeert haar bij kennis te houden. Enige redding is de dierenarts in Kalamata en dat is 80 km verderop. Na een half uur komt de hond weer enigszins bij en in het resterende half uur drinkt Nick 1,5 ltr. water. In Kalamáta blijkt de praktijk gesloten, dus door naar Kardamýli. Volgende dag terug naar Evángelos en alle symptomen verteld. Zijn konklusie, oud gif. Was het vers geweest dan was de hond dood en was het een slang geweest dan was de reaktie héél anders geweest.  Ik heb nu een oranje plastic doos in m'n rugzak met een ampul Filtalon en injectiespuit, om braken op te wekken, en drie ampullen Atropine met bijbehorende spuit als tegengif... Ben hier door diverse mensen gewaarschuwd dat overal gif gestrooid wordt en zelf hebben we een dooie vos gezien. Van veel toeristen hoor ik dat ze dooie vossen tegenkomen en vorige week vertelde mij een vrouw uit Stoupa (15 km verderop) dat de dag ervoor één van haar twee honden aan gif was overleden. Nou tot zover het relaas over Nick. . Dan moet ik nog even een paar misverstanden ophelderen. Wij wonen niet definitief in Griekenland. We hebben een deel van deze toren voor een half jaar gehuurd om te zien of we hier wel zouden willen wonen, om de mensen, de taal, de gewoonten en de verhoudingen te leren kennen. En vervolgens te zien of we hier iets op de kop kunnen tikken als buitenhuis, en misschien ooit in de toekomst definitief naar de Mani vertrekken. Betty is de eerste 2 weken van mei hier geweest en komt half juli terug met de kids (blijven 3 weken) en gaat zelf begin september weer terug. Ik kom met co-piloot Mete Erker in oktober terug. . Het vorige schreef ik gisteravond. Vanavond met de hond naar het dorp gewandeld want ik had een probleem of een taal-probleem met Níkos (de huisbaas) en begreep van hem dat ik naar Sofía moest vanavond (ôï âñÜäç). Sofía is de eigenaresse van het InternetCafé Koursáros en huurt het pand van Níkos. Sofía heeft zich welwillend de rol laten aanleunen van intermediair tussen Níkos en mij. Zij spreekt goed engels en is griekse, ik kan het goed met haar vinden en bewonder haar rust en geduld, iets wat griekse vrouwen kennelijk niet eigen is want steeds meer krijg ik het gevoel dat het een kudde hysterische Kenaus is, het vrouwvolk van de Veestraat komt mij in vergelijking hiermee als aristocratisch voor... Sofía was door de oude Níkos kennelijk nog niet ingeseind en wist nergens van maar veronderstelde dat het om een misverstand ging. Dat komt mij dus voor als cruciaal grieks, het is altijd een misverstand en dus kun je je altijd eerst hysterisch laten gaan want uiteindelijk is er toch niks aan de hand. In dit geval nog even een zijsprong. Op tv wordt door de journaalpresentator verslag gedaan van een ernstig konflikt, mogelijk zelfs een schisma, in de grieks-orthodoxe klerus. Er worden zeven prominente heren uitgenodigd hun opinie te geven, niet eentje zoals bij ons journaal, nee zeven! Dat breng je dus in beeld met een split-screen: zes man in zes schermpjes in beeld, en de overige twee worden op één van de zes plekken neergezet als ze iets te melden hebben. De tv-journalist zit in het middelste scherm op de bovenste rij en stelt vragen of doet uitspraken ter provocatie. En werkelijk, het is niet te geloven, maar binnen 5 minuten schreeuwen alle deelnemers allemmaal door elkaar heen en dit geheel duurt dan vervolgens 10 minuten... Nou dat is dus grieks! Goed, ik zeg Sofía dus êáëçíß÷ôá (welterusten), loop het straatje uit en kom bij het terras van Tákis en voor ik ook maar iets kan doen wordt ik door hem vrijwel gedwongen plaats te nemen aan een tafeltje naast dat waar Lydia en een jonge griekse reus zitten (Lydia is de makelaarster van het bureau dat ons aan de toren van de oude Nikos heeft geholpen, een Londense van Jamaïcaanse afkomst). Er vindt een ongelooflijk kreupel 'zakelijk' gesprek plaats tussen de twee en het kost me immense moeite het niet te volgen. Wel blijft me bij dat juist Lydia stelt, dat als grieken een bepaald bedrag voor hun huis vragen je daar nooit amen op moet zeggen want dat het minstens 20% te hoog is. Goed, dat weten we dan dus weer (en zegt vermoedelijk minstens evenveel van Lydia). Na een kwartier valt er een luwte, de griekse reus schrikt van Nick, begint vervolgens te vertellen dat hij een Wolfshond heeft gehad (waarom hij dan van Nick schrikt???) die drie maanden geleden plotseling is verdwenen en niet meer is komen opdagen. Nou, zegt Lydia, die is dan mooi vergiftigd. Trouwens de hond van Sabina (een griekse? die ik regelmatig tegenkom en al een keer heb gewaarschuwd om toch vooral haar hond niet los te laten rond lopen) die is gisteren ook vergiftigd, zegt ze, ze is er mee naar Evángelos in Kalamáta geweest maar die heeft haar gewaarschuwd dat als de hond het toch nog haalt hij zwaar hersenletsel eraan overhoudt. Zo dat was dan even een aanvullende anekdote over de gifmengers hier en gewoon wat achterklap (dat is hier overigens een erg aardig artikel, en ik zal in de toekomst beslist nog meer van dit soort bull-shit vermelden). . Tot besluit van dit bericht wil ik nog iets kwijt over de plek waar ik zit, ΚΑΡΔΑΜΥΛΗ dus. Ik heb er niet zo bij stil gestaan maar vast niet iedereen heeft een idee waar dit nu precies ligt en de atlas biedt ook al geen uitkomst, het staat er gewoon niet op. Hieronder volgen drie kaartjes. In het eerste is de Mani op de Pelopónessos aangegeven, en het 2de kaartje is de Mani. Het derde kaartje is de plaatselijke situatie:   Tot slot een paar plaatjes van hier. Allereerst een blik op Kardamýli vanaf Proastío: Dan een blik van de droogstaande Virós-rivier met een blik op mijn Geilige Geest-kerk, de Ag.Spíridon (ligt zogezegd in m'n achtertuin, 50 m. verderop):           en tenslotte onze hoofdstraat: en nog een blik op de majestueuse Taÿgetos Nou, dat was het voor deze keer. In een volgend bericht denk ik wat meer over de Máni en de maniotische achterklap ten beste te geven. Weest gegroet, of zoals we dat hier zeggen γερρετισματα (gerretiesmata) en voor nu tot ziens ,                                                                      ο Ακιμ και η Νικυ.                                               TERUG NAAR Καρδαμυλη, 1ουνιος 2004                                                                                      BERICHTENPAGINA            .........akím's homepage              ILLUMINATIONS                 Akh-Anubis              mail me a production of  akím graphics - tilburg (nethl.)